Dat Amerika een land van hysterie en excessen is weten we al langer dan vandaag. Dat ongeveer 90 procent van de Amerikaanse bevolking kritiekloos dweept met een van de meest succesvolle sprookjes aller tijden, mag bekend verondersteld heten. Of het nu gaat om popster of president: de heiland Jesus Christ, lord and savior, kan niet genoeg geprezen worden. Maar wat toch weer schrijnend is, is dat de Britse schrijfster van de Harry Potter-reeks, J.K. Rowling, juist om die reden de Presidential Medal of Freedom aan haar neus voorbij zag gaan. Conservatieve medewerkers van het Witte Huis ten tijde van de Bush junior, protesteerden tegen het voornemen om de auteur te onderscheiden, want haar boeken zouden ‘hekserij’ bevatten. U voelt hem al aankomen, hekserij – ook al volledig fictief- is zelfs anno 2009 nog ‘duivels’ en ‘onrein’, aldus de bijgelovige Witte Huis-mannen.
Dat het allemaal uit de lange duim van Rowling (en vooral, uit de duimen van haar voorgangers) is gezogen, deert de Haviken niet. Noch dat de Harry Potter-lectuur interessant, vermakelijk, spannend, creatief of desnoods kitscherig is. Het is onchristelijk, en dat is genoeg. Verbieden, zo ver gaan ze nog net niet, maar het belonen? Stel je voor zeg! Hollywood mag dan de meest bloederige, sadistische horrorfilms produceren; Amerika miljarden verdienen met de meest brute, ongeremde keelneukporno, allemaal oké, maar een medaille uitreiken aan zo’n vreemd Engels vrouwtje dat kinderen weer aan het lezen brengt, nee, dat niet. Dat is dan weer heiligschennis. Het is het gedrag van de middeleeuwse inquisitiemeester die ‘blasfemie!’ roept.
Het is niet alleen verschrikkelijk hypocriet, het is ook zowel akelig als hilarisch. Akelig omdat zo’n dogmatisch eeuwenoud geschrift nog invloed heeft op politieke beslissingen van het machtigste land ter wereld. Dat wat particuliere sekten, loslopende geschiftelingen als de Westboro Baptist Church[link], publiekelijk schreeuwen om hel en verdoemenis voor Rowling tot in de zesde generatie, is nog tot daar aan toe, maar het Witte Huis? Maar net zo goed is het hilarisch omdat deze, hoogstwaarschijnlijk hoogopgeleide, wandelende pakken zo in hun fantasierijke bijbeltjes opgaan dat ze daadwerkelijk geloven dat er ‘kwaad’ schuilt in de vermakelijke verhaaltjes van Rowling. Het is huilen en lachen tegelijk.
Maar misschien, heel misschien, is hun gedrag ook een erkenning van de macht van fantasie en illusie: je zou er zomaar in gaan geloven.
CC-foto: Nzgabriel
