Het valt moeilijk te ontkennen dat mijn hoogtepunt van Incubate 2012 al enkele maanden van tevoren bekend was. Het moment dat Peter Meeuwsen (een van de festivalprogrammeurs) mij een bericht stuurde dat Incubate Japandroids had vastgelegd, was het festival voor mij verworden tot een voorprogramma van 7 dagen op het Canadese indierock duo, met nog een korte aftershow van The Buzzcocks.
Celebration Rock, de tweede langspeler van de heren, is vast niet de beste of meest vernieuwende plaat van 2012, maar de energieke viering van rock, overgave en vriendschap die het is maakt het dat op emotioneel vlak wel. Het stukje eeuwige jeugd dat ik stiekem toch nog altijd zoek in elke plaat uitgedrukt in acht rockanthems.
Buitenprogramma’s
Maar de zondag biedt natuurlijk meer. Te beginnen met een programma buiten het programma om. Na een lang en goed gesprek met Broeder Dielemans over de zilte geboortegrond van zijn debuut dat binnenkort op Beep! Beep! Backup The Truck uitkomt, raak ik verzeild in Studio. Of beter, trekken de labelbazen van Subroutine mij naar binnen. In Studio hebben zij samen met de heren van Wolvon (zie zaterdag) een showcase hebben georganiseerd in het danscafe met mogito’s (geen flauw idee hoe ik dat moet schrijven, het is bier noch koffie, dus dat drink ik niet).
Een stukje Fire Harvest zie ik daar, en dat is meteen een van de redenen waarom Incubate ook zo leuk is; er ligt altijd ergens een verrassing op de loer. Een daarvan is deze Utrechtse band rond de (ex?) gitarist van We VS Death. Slowcore in een ruimte tussen Codeine, Songs: Ohia, Low en Karate. Begin november schijnt het debuut van deze band het levenslicht te zien, een dag om naar uit te kijken.
Een van meerdere buitenprogramma programma’s die tijdens Incubate in Tilburg worden georganiseerd. Prachtig, vooral omdat deze allemaal gratis toegankelijk zijn, maar met het drukke programma dat het festival zelf biedt, heb ik de andere (zoals Incubeard – stoneravond op vrijdag) allemaal gemist. En ook de showcase van Subroutine laat ik na Fire Harvest en een paar koppen koffie met platenbazen voor wat hij is. Wolvon trapt voor de tweede keer in twee dagen af en ik vertrek richting 013 om daar een stuk Silver Apples mee te pikken.
Zoektocht naar de eeuwige jeugd
Het begin van het lange voorprogramma, dat mij verder langs Mark Sultan, UV PØP, British Sea Power, Reigning Sound, Cult Of Youth, Boutros Bubba, The Telescopes en Laibach brengt. Goed, minder goed, boeiend, minder boeiend. Ik zou er een boek over kunnen schrijven, onderbouwd en wel. Dat wordt echter al op genoeg plekken gedaan, dus beperk ik mij liever tot die paar momenten dat ik het antwoord vond in mijn zoektocht naar de eeuwige jeugd.
Howlin’ Rain is een van die momenten. Op cd doet de band mij vooral denken aan een ruige variant op The Black Crowes, maar live trapt de rauwe stoner rootsrock van deze heren de immer stonede zwarte kraaien meermaals onder de reet. Al is het alleen vanwege de passie die in sloten zweet van podium af gutst. Omdat ik veel van British Sea Power verwachtte in de NWE Vorst, verlaat ik deze show iets eerder. Ik kan u echter vertellen dat ik daar achteraf toch een beetje spijt van heb gekregen.
Keuzes
Maar goed, keuzes zijn gemaakte keuzes, PUNT. Keuzes die er ook toe leiden dat tijdens Reigning Sound de paden van mij en mijn vriendin scheiden. Zij naar Evangelista, ik een rondje langs Cult Of Youth, Boutros Bubba en The Men. En vooral The Men blaast mij live omver. Een ruigere versie van Dinosaur Jr. met drie zangers die wél kunnen zingen, zoals een vriend van mij het treffend omschreef, neo indie, zoals Theo Ploeg het noemt en echt urgent, zo laat Bas van Duren mij via twitter weten. Noiserock gespeeld als of het kwartet door de duivel op de hielen wordt gezeten, zoals ik het zou willen omschrijven. En dat is precies het recept dat mij altijd weet te raken waar mijn tienerhart ondanks mijn 35 jaar nog steeds klopt.
Niet zoals mijn hart klopt voor Japandroids. Een kwartier voor aanvang sta ik al in de zaal, klaar om voor aan te staan, camera in de aanslag. Het gaat mij niet gebeuren dat ik er niet meer bij kan en ik mijn hoogtepunt ga missen. Mocht dat gebeuren dan is heel Incubate mislukt, en mocht het duo het niet waar maken dan is heel Incubate tegen gevallen (alarmfase chargeerTjeerd).
Maar ik kan u vertellen dat Incubate fantastisch was, geladen met passie, zweet en pure energie. Dat is namelijk precies wat Japandroids was. Vanaf de eerste aanslag, maar met name vanaf Younger Us, slaat de vonk over en explodeert de zaal. Lichamen vliegen letterlijk door de lucht (de eerste eindigt in mijn nek, maar het is de pijnlijke kneuzing van schouder en nek waard) terwijl jongemannen net naast mij de eerste vijf meter voor de buhne in beweging zetten. Een beweging waar ik bijna in mee wil duiken, en die tot in de heerlijke Gun Club cover waarmee de show eindigt door golft. Bezweet en voldaan zou ik op dat moment naar huis toe kunnen gaan, maar met een biertje in de hand kijk ik dan nog even naar Buzzcocks. Een beetje belegen, maar dat kan mij niet deren. Ik zweef op adrenaline, pure adrenaline.
