“Hoi. Wij zijn Good Cop Naughty Cop en we gaan een fiets/radio improvisatie doen.” Met bijna 300 artiesten op het programma in zeven dagen, loont het op Incubate om geen planning te maken. Gewoon naar het tijdschema kijken waar op dat moment iets staat te spelen en er binnen lopen. Vrijwel alles ligt op loopafstand van elkaar en met een fiets ben je van de ene uithoek in niet meer dan vijf minuten bij de andere uithoek.
En zo zijn we dus in Paradox beland. Race-fiets en een oude boombox/ghetto-blaster transistor radio op tafel, aangesloten op verschillende pedalen. Het geluid dat met beide wordt gecreëerd, wordt middels die pedalen met elkaar vermengd en met gitaar en toetsen die ook door de twee man op het podium worden gespeeld. Intrigerend hoe met deze middelen toch een boeiend geheel kan worden opgebouwd.
Het is pas de vierde act die we zaterdag zien. Eerder op de dag zagen we Homemade Empire geheel akoestisch tussen de koffie mokken en thee koppen, later gevolgd door Those Foreign Kids die in Studio de onafhankelijke labelmarkt met hun scherpe noiserock uitbliezen. Een labelmarkt waar enkel Nederlandse onafhankelijke labels stonden, artiesten van die labels optraden en dus even gekletst kon worden met de mensen achter deze labels. Iets waardoor we het grootste gedeelte van het optreden van Yuck miste, een band die gezien de drukte in de zaal aan het einde van de set een behoorlijk optreden heeft gegeven. Mij valt enkel op dat er een nummer van Sonic Youth wordt gespeeld, alleen dan met een andere tekst. Maar dat was iets dat ik ook al eens had geconstateerd bij de cd, het hoge Xerox-gehalte van deze Britten. Toch, als de kopie goed is….
Immers, A Place To Bury Strangers doen ook niets nieuws onder de zon. Shoegaze, noiserock, vooral in de lijn van My Bloody Valentine en Medicine, met pakkende poplijnen en overweldigende explosies. Het verschil is dat het trio uit New York niet klinkt als de bands waar door het is geïnspireerd, A Place To Bury Strangers is een stap verder en creëert op dezelfde wijze een geheel eigen geluid. In combinatie met de sobere lichtshow een imponerend optreden, ook al is het de zesde keer dat ik Oliver Ackermann de zelfde gitaar kapot zie slaan.
Ook heel erg imponerend, maar dan juist door het ontbreken van herrie, was The Twilight Set, net voor A Place To Bury Strangers. Bassist en drummer zijn voor dit optreden op Incubate thuis gelaten, in de Kleine Zaal van 013 treedt The Twilight Sad in een gestripte versie op. Ik zou liegen als ik schreef dat ik op voorhand het volste vertrouwen had dat dit goed zou komen. De ritmesectie heeft op de laatste plaat een nogal prominente plek, waardoor het moeilijk voor te stellen is dat het geheel zonder niet instort.
Maar dat doet het dus niet. Drie kwartier lang komt de passie uit tenen en wordt bewezen dat een echt goed nummer niet van de uitvoering afhankelijk is. Kaal, in een soort Arab Strap uitvoering, blijft The Twilight Sad diep raken, vooral ook door de oprechtheid waarmee de zanger zijn woorden met een prachtig Schotse tong in de microfoon spuugt. Hier staat iemand die zijn muziek leeft, maakt niet uit in welke vorm, de ziel ligt er in en dat komt over.
En dan brengt de zaterdag nog friet, een babbel met de collega’s van Gonzo (Circus), uitleg hoe mijn naam uit te spreken aan de heren van Poltergeist die eerder prachtige postrock speelden in De Nwe Vorst, Beliefs (Lush in een nieuw jasje, vooral sterk in de hardere momenten) en een afsluiting met Acid House. Lang geleden dat ik daar bier bij dronk, maar het voelt goed. Even waan ik mij zelf zelfs weer in die oude kraakkelders waar ik vroeger werd geconfronteerd met de bedwelmende dance. Even, want het bier kost hier 2.50 en niet een gulden voor een halve liter blik lauw bocht. Ook verrassend, want eigenlijk stond een grote streep door de acid house-avond. Daar had ik immers niets meer mee, of eigenlijk stiekem toch wel.
