Op een Lana Del Rey of Adele na is de Radio 2 Top 2000 doorgaans wat voorspelbaar. Maar de wereld kent nog meer fantastische muziek. Tot de Top 2000 écht begint, zet ThePostOnline iedere dag een vergeten liedje dat niet of heel laag in de Top 2000 staat online. Mét toelichting. Tegenargumenten kunnen uiteraard terecht in de reacties.
Een cd op zijn cover beoordelen is in een tijdperk waar muziek vrij verkrijgbaar is, niets iets dat mensen snel doen. Toch is er één plaat die ik ooit puur om de hoes kocht. Het was de meest fantastische plaat die ik ooit hoorde. Wat mij betreft is Aladdin Sane (1973) van David Bowie de beste plaat die ooit is gemaakt.
De LP-versie van deze plaat zijn zonder koffievlekken lastig te krijgen, en een lelijke versie van een plaat met zó’n hoes is ook niet echt waar je ‘m voor koopt. Een jaar lang zocht ik, telkens was ie nét een uurtje eerder verkocht of was de hoes verschrompeld door de tijd. Het was een zondag op het Utrechtse Janskerkhof waar schijnbaar elke zondagmiddag een platenmarkt staat. Hij stond ertussen: Aladdin Sane, uit 1973, het jaar van de release. Ietwat verkleurd, maar ach. Later viel het me op dat op de voorkant Aladdin Sane staat, maar op de zijkant Aladin Sane, met één D. Volgens de één is het artistieke vrijheid, volgens anderen gewoon een misdruk. Waarschijnlijk is het een Duitse druk, er bestaat zelfs een kans dat het een illegale druk is. In ieder geval hebben andere drukken deze fout niet.
Maar er is buiten de hoes een reden dat dit album zo goed is. Een aantal nummers van dit fantastische album staan in de Top 2000, niet bijster hoog, maar Bowie staat sowieso niet enorm hoog in de Top 2000. Het titelnummer, Aladdin Sane, staat nooit in de Top 2000. Niet heel vreemd, het nummer is nooit als single uitgebracht. Terwijl dit het meest fantastische nummer van het album is. Niet alleen muzikaal gezien, ook het verhaal erachter is fascinerend. Aladdin Sane kan worden uitgesproken als A Lad Insane (Who will love a lad insane, zingt hij in het refrein). Het personage Aladdin Sane is de in juli van dat jaar met pensioen gegane Ziggy Stardust. Maar interessanter is dat Bowie voor dit nummer werd geïnspireerd dopr Terry, de broer van Bowie die werd gediagnosticeerd met schizofrenie. Maar dat is slechts wat Wiki zegt, volgens de website Bowiesongs.com gaat het nummer heel ergens anders over.
Terug naar de muziek. De piano, basgitaar en gitaar gaan alledrie hun eigen weg, alleen de drum doet weinig spannends. Ze spelen en dansen hun eigen compositie, maar klinken samen perfect. Onverwacht gaan ze ineens toch links wanneer ze rechtdoor zouden moeten, en dan ineens weer terug naar het begin. Een rustige opbouw op naar een meer uptempo refrein. En dan komt die pianosolo van trouwe Bowie-pianist Mike Garson. Dat bijna irritante, hyperactieve, totaal geflipte pianosolo dat elke kan opvliegt, alle toetsen over. Een solo dat je je nagels in het eikenhouten tafelblad doet duwen en ook daadwerkelijk een afdruk achterlaat. Door vrienden bestempeld als irritant, maar wie zijn best doet om goed te luisteren hoort een prachtig solo. Sowieso is de piano in dit nummer één van de meest fantastische pianocomposities in de hele popmuziek. Elke toets wordt aangeraakt. En dan de bas die zijn eigen weg meespeelt, rondjes draait om de hals en lieflijk alle snaren afdanst. En Bowie’s zoete, zuivere stem die moeiteloos overvloeit en met de muziek meegaat. Er valt enorm veel te horen in dit nummer.
Overigens is de hele plaat de moeite waard. Dat komt niet alleen door de fantastische composities, ook de baslijnen zijn lijnen die je maar op weinig platen terugvindt. Wellicht windt dat alleen mij als basgitarist op, maar neem de moeite eens naar de afwijkende, lage tonen te luisteren. Met gesloten ogen en een koptelefoon op. Zoals in het nummer Panic In Detroit, waarvan overigens nooit duidelijk is geworden waar het nou écht over ging. Of Cracked Actor, of het qua tekst briljante Time.
De platenmarkt heb ik op zondag nooit meer gezien. Misschien is ie voorgoed verdwenen. Ik was in ieder geval op tijd en vond na ruim een jaar zoeken éindelijk een Aladdin Sane zonder koffievlekken. De beste plaat óóit.
Ingelise de Vries (dictator van TPO Cult) pretendeert een goede muzieksmaak te hebben. Die dringt ze maar al te graag op in deze ietwat persoonlijke rubriek. Om het wat minder persoonlijk te maken, ontvangt ze graag suggesties in de reacties, via Twitter of in de mail.
