Voor ik jelui gaat vertellen over mijn spannende avonturen in het verre Colombia, wil ik allereerst een hardnekkig misverstand uit de weg ruimen. Ik kreeg deze week stapels lezerspost en steeds maar werd mij gevraagd waar ik toch die serie leuke geblokte groenwitte hemden heb gekocht. Welnu: ik heb er maar één en die zet ik ‘s avonds in de hoek, net als die camelkleurige pantalon. Het bewuste hemd is van een dooie Portugees (m/v) want gekocht in een vunzige uitdragerij van de rooms-katholieke kerk in de Algarviaanse negorij.
Ik ben erg van de light traveling en draag daarom zelfs geen ondergoed en sokken (zelfs de reisbuttplug heb ik thuis gelaten omdat ie teveel ruimte in beslag nam). Wat u ziet op de kiekjes, is wat het is en daar moet u het maar mee doen en ga nou niet massaal kleding sturen want dat hebben jullie destijds ook gedaan naar die dikke Polen omdat die de winter moesten doorkomen en u weet hoe dat is afgelopen, zeker toen de Nederlandse trucker Cowboy Henk vrachtjes ging rijden en vervolgens alle hoeren van Polen uitwoonde en ze voor die wippen rijkelijk beloonde met afgedragen truien van Sjonnie & Anita uit Gouda of Zoetermeer.
Nu moet ik zeggen dat mijn vodden na drie maanden wel een beetje beginnen te meuren, zeker hier in de dampende jungle van Colombia (trouwens toch maar eens naar de Cruz Rojo gaan voor die hardnekkige zakschimmel) maar anderzijds ken ik genoeg vrouwtjes die dat lekker vinden. Zo zei Halina Reijn eens tegen mij: je ruikt net als Richard Gere aan de diarree en met een levende cavia in zijn darmkanaal, dobberend in een beerput. Pero bueno: ieder zijn meug.
Colombia is het einde, lieve vrienden en vriendinnen. Het is bijna vrede in dit schitterende, woeste land, zeg maar het Geuldal van Zuid-Amerika! De varkens van het Farc stuiptrekken en wroeten nog wat in het oerwoud, ver weg van de steden, en onze plofkraakster Tanja Neijmeijer (die net zo’n ongelukkige Hengeloos spraakgebrek heeft als Heleen Nijkamp die zich Mees noemt omdat ze denkt dat Mees & Hope chique klinkt) voert vredesonderhandelingen op haar rug in een of andere ballentent in Cuba.
Ik geef mij in het buitenland altijd uit voor de razende reporter van het maandblad Avenue (sector Food, Art & Leisure) en mag dus overal gratis vreten en pitten. Zo sliep ik in Cali in het meest krankzinnige hotel ter wereld. Hotel Shivak is een plek waar je niet met een flinke dosis lsd en een death wish naar binnen moet gaan, en al helemaal niet als je zoals ik, immers Onze Avenue-man in Colombia, de penthouse op de 138ste verdieping uitwoonde.
Don’t visit the Shivak on lsd and with a deathwish
Colombianen en vooral die uit Cali en Medellin zijn big spenders (waar halen ze het geld vandaan zou je denken) en de shopping mall Chipechapa die grenst aan de Shivak is een schitterend megalomaan walhalla van wereldse vergankelijke glorie waar mijnheer zich thuis en mevrouw zich uit voelt. Ik bezocht daar voor de kunstrubriek van De Joop de schitterende rolprent Dallas Buyers Club en ik was dan ook heel blij dat die twee zieke enge nichten de belangrijkste oscars binnen sleepten. Jammer dat de Oscarito voor de beste film naar The Butler ging, want dat vond ik een stomme film, temeer omdat Eddy Murphy aan het eind dood ging. Ik begreep dat de regisseur, Sidney Poitier, al jaren in de Pijp samenwoont met Jannetje Koelewijn, die het scenario van The Butler notabene verzon en dat er nu van de PvdA een standbeeld voor Eddy Murphy moet komen in de Pijp. Nou, ze verven dat beeld van André Hazes maar zwart.
Voor de rubriek Kerk en Samenleving van dagblad Trouw bezocht ik ‘s anderendaags het wereldberoemde Franciscanenklooster La Merced in Cali, in het historische centrum van de stad. ‘s Avonds wemelt het daar overigens van de transseksuele kommersjele sekswerksters die u ook altijd aan een leuk pakje cocaïne kunnen helpen, een en ander tegen gunstige tarieven. Voor meer info kunt u zich richten tot mijn gewaardeerde collega’s van Wippiepedia.
Ondanks het ontstellende hoge opleidingsniveau van de abonnees van Don Arturito’s Amazing South American Porco Loco Mambo Jambo Post, begreep ik uit lezersonderzoeken van ThePostOnline dat niet iedereen het Spaans machtig is, en al helemaal niet het zogeheten neukspaans. Daarom even een korte introductie, gratis ende voor niks!
Enfin, lieve lezer, spreek een en ander wel goed uit want voor je het weet wordt u groepsgewijs uitgewoond en vervolgens in de kookpot geflikkerd van een of andere indianenstam, enkel en alleen omdat u de klemtoon verkeerd legde.
Waar al die vieze vunzige gore backpackers in Cali dus onmiddellijk op zoek gaan naar die rotdrugs, zocht ik voor de gristengazette Trouw het schitterende klooster La Merced op. Ik sta op bijzonder goede voet met de vrolijke Franciscanen en daarom mocht ik exclusief hun hostie-atelier bezoeken. Ik moest ze nog wel even waarschuwen dat de joodse kindertjes nogal schaars waren in Cali en dat ze voor de bereiding van de ouwel wellicht maar mohammedaanse kindertjes door de ouwel moesten malen. Daar bleken er ook niet veel van te zijn en toen stelde ik maar voor dat ze potentiële adoptiekinderen in de hostia moesten proppen. Die eindigen daarmee menswaardiger dan op het hockeyveld van Lelystad, met stomme blanke ouders die ‘druk een punt’ roepen en een negertje Robert-Jan noemen.
Het bereiden van de hosti…
…en het eindresultaat.
Alles goed en wel maar ik heb nog een leuke uitsmijter voor u. Ik bezocht vandaag namelijk voor een heuse koffieplantage in het mekka van de koffieboon: het paradijselijke Salento. Bekijkt u rustig mijn fotografische indrukken, ik maak mij inmiddels op voor de barre reis naar Medellin waar ik nog wat dingetjes moet doen. U hoort nog van mij! Hasta luego!
Men neme een koffieplantage…
…en enkele koffiebonen…
…malen…
…koffie met de K van Kunst…
…en klaar is Tuur!
Genieten op de COC-avond voor koffieverslaafde cowboys
