Tijdens Childhood is de eerste rij bevolkt met jonge meisjes. Niet heel gek, de jonge jongens zien er allemaal goed uit. Het Londense Childhood speelt uiterst vrolijke nummers, wel komt de muziek af en toe nog wat jong over en zit de zanger er zo nu en dan naast. Toch is het tintje psychedelica dat in het hoofd blijft hangen na het optreden een veelbelovend aspect van de band. De zweverigheid die wordt afgewisseld met stevige gitaren maken het optreden spannend om naar te luisteren. Ruimte om te groeien is er genoeg, Childhood doet deze zomer verschillende festivals, waaronder Best Kept Secret, aan.
Het absolute hoogtepunt van de tweede dag London Calling komt in de vorm van twee mannen uit Brighton, die zich samen Royal Blood noemen. Een bassist en een drummer, die de grote zaal van Paradiso volledig plat spelen. Bassist Mike Kerr krijgt door zijn vele pedaaltjes en effecten het geluid van een elektrische gitaar uit zijn bas, wat hij afwisselt met beukende baslijnen. Drummer Ben Thatcher speelt snoeihard en zo strak als het maar kan. En hoe klinkt dat? Een mix van Queens Of The Stone Age, Rage Against The Machine en de Arctic Monkeys (met die laatste toerde Royal Blood vorige zomer ook). Met slechts een EP in de Amerikaanse schappen, staat de band op zowat elk interessant festival in Europa. Wees voorbereid op een staaltje stevig rocken op festivals als Glastonbury, Lowlands en Rock Werchter
Liefhebbers Two Door Cinema Club en Van She konden hun ei kwijt in de kleine zaal bij Wild Cub. Vlekkeloos was het optreden van de band uit het Amerikaanse Nashville niet: een niet zo best uitgevoerde cover van I Follow Rivers liet menig liefhebber in het publiek even schrikken. Maar het extreem hoge dansbaarheid gehalte maakte een hoop goed. De vrolijke poppy liedjes werden met zeer veel enthousiasme, vooral door frontman Keegan DeWitt, overgebracht op het publiek, dat maar al te gretig mee danste. Een vrolijk optreden, waarvan de meeste mensen even moesten bijkomen.
Na het muzikale geweld van Royal Blood is het Arthur Beatrice dat het hoofdpodium betreedt. In tegenstelling tot de eerdere act zijn het nu zoete liedjes. Arthur Beatrice is een toegankelijke versie van The XX. De zaal is tijdens het optreden rumoerig en dat is zowel de programmering als de band zelf aan te rekenen. De harde basgitaar van Childhood maakt dat een gedeelte van de zaal weinig zin lijkt te hebben in rustige muziek. Bij vlagen komen de liedjes binnen maar Arthur Beatrice overtuigt vanavond niet.
