Of je de 6de dag nou weer stokbrood eet of een hand vol scheermesjes in je mond stopt … mijn gehemelte haat Frankrijk zoals ik kamperen.
Mijn scharrel vertelt me dat er op Lowlands een jongen bij haar tent om GHB kwam vragen, omdat hij geen stijve meer kreeg. Om onze ‘mood’ niet te verpesten heb ik niet gevraagd of ze het bed met hem gedeeld heeft en of ze met ‘een jongen’ der eigen vriend bedoelden. Ze had een vriend en ze hield van overnachten in een tent, dus het zou tussen ons toch nooit wat worden.
Kamperen
Monogamie
Chili concarne
Ik verblijf twee maanden in een camper in Zuid-Frankrijk. Voor mijn werk. Ik stel mijn lompe kop en m’n volwassen humor ter beschikking aan een kindervoorstelling. Als ik niet speel zit ik een groot gedeelte van de tijd op de camping. Als uitstapje (WK-troostfinale, Line-Dance avond, of simpelweg naar een plek waar de WIFI sneller is dan wanneer ik zelf op de fiets spring) ga ik met collega’s naar andere omliggende campings…
Alles is hier langzaam. De enige reden dat de 80-jarige oorlog tussen ons en Spanje zo lang heeft geduurd is, omdat Zuid-Frankrijk er tussenin ligt. Het kan toch geen toeval zijn dat uitgerekend een slak hier als delicatesse wordt beschouwd.
In de 27 jaar dat m’n ouders mij uit bescherming hebben weten weg te houden bij sompige grasvelden vol puberseks en tijdverdrijfarmoe, loop ik mijn gebrek aan camping ervaring in rap tempo in.
Ik heb tot dusver het volgen mogen leren:
– Zeg nooit dat je de voorkeur geeft aan een hotel.
– Zeg nooit tegen iemand in een ‘Jack ’n Jones’ polo die een chalet huurt, dat hij op een camping staat.
– Zeg nooit dat je nooit gekampeerd hebt
– Zeg nooit; zullen we vandaag even van deze kut camping afgaan! Ik kan geen gras meer zien, ik wil rechtop kunnen staan, drinken uit glaswerk en iets van de omgeving zien door er daadwerkelijk naartoe te gaan!
– Zeg al helemaal nooit dat tenten opzetten wel of geen mannenwerk is.
Dat laatste ontlokt in beide gevallen ellenlange monologen over toen en toen met die en die, waarin de vrouw zichzelf stigmatiseert tot het uitklapbare aanrecht , terwijl mannen vertellen welke onderdelen ontbraken. Eens te meer wordt de verveling in hun leven zichtbaar als verhalen over haringen mijn oren vervuilen.
De gebeurtenissen van gisteren zijn de anekdotes van vandaag. “Weetjenog, toen we vergaten dat we een eitje hadden gekookt voor de lunch! WAT EEN BLAMAGE!” “We hebben toen tegen onze zin, met volle buik, alsnog allemaal een eitje gegeten.”
Er was al spraken van tegenzin voordat deze lunch gekocht was.
Ik bevind me in een gezelschap waarin ik constant in de foetushouding wil liggen. Als er nog een keer iemand “ik” antwoordt, nadat iemand “oui” zegt, zet ik ‘s nachts z’n gastankje open.
Ik ben gewoon niet zo ‘gemeenschappelijk’ ingesteld. Noem me verwend als ik je voeten niet onder m’n muurtje door wil zien steken als ik m’n diarree achterlaat in het vieze water waarvan ik het kreeg. Noem me decadent, als ik niet perse op m’n tenen wil douchen tussen 8 kleuren haar, zaad, schurft, insecten en amfibieën. Ik houd zelf meer van rekeningen betalen, zonder tot op de cent precies het geld terug te vragen aan de mensen die voor je gereden hebben. Ik ben ook meer een fan van opstaan zonder dat ik heb gemerkt dat het geregend heeft, omdat ik het én niet gehoord heb én niet alles om me heen nog vochtiger is dan voor de bui die er gewoed heeft die avond.
Vaak wordt me een luxe levensstandaard verweten in deze ‘het-ziet-er-niet-uit-maar-het-zit-zo-lekker’ kringen. Ik snuif graag de cultuur op. Een plaatselijk festivalletje, een kerkje, bourgondisch eten en uiteraard een waterpark. I go Jort Kelder on these fools. Iedere avond tegen dronken aan voor m’n camper is gewoon niet helemaal m’n ding.
Ik duik tijdens lange gesprekken over hoe leuk ‘weerwolven’ is en pogingen gezamenlijk een verhaal te maken waarin iedereen maar 1 zin mag toevoegen, in m’n telefoon. Schijt aan m’n datalimiet en geld-uit-de-zak-kloppende buitenlandtarieven. Contact houden met de thuisbasis of gewoonweg je werk doen is echter een no go, want naast het feit dat er nagenoeg geen bereik is, is er spraken van een telefoon ontgiftiging. Met gepredestineerde dialogen die beginnen met : “zo merk je toch dat je zonder kan” via “je mist niks” en “verslaafd/ongezellig” altijd eindigt bij “ik geniet wél van de vakantie”.
Eerlijk is eerlijk. De leegte zorgt voor tijd tot nadenken en lezen. Twee dingen waar ik doorgaans, vakantie of geen vakantie, geen tijd voor neem. Gisteren ben ik door m’n rug gegaan. Misschien is die foetushouding niet heel goed voor me. De rest van het gezelschap is er op uitgetrokken en ik ben hier gebleven.
Over mijn laptop kijkend heb ik uitzicht op wat lijkt op een voortuin in een probleemwijk. Een echo van alcoholgebruik, kleding aan de waslijn en de stilte (lees: het constante zanikende geluid van krekels) voor de storm.
Maar tot die tijd, wat een rust. Echt een aanrader.
