Het wekt wat verwarring, de Prelude waar Model Of You mee opent. Op basis van het eerste album van Cloud Boat, Book Of Hours ligt de verwachting aan de schaduwranden van de donkerste kant van de postdubstep; grauwe, duistere en wellicht zelfs deprimerend donkere elektronica. Deze opener zou echter even goed van een nieuw album van …And You Will Know Us By The Trail Of Dead kunnen zijn, of een van de progalbums van The Appleseed Cast. De enige aanwijzing dat dit niet het geval is, is de dromerige stem van Tom Clarke; nog even triest en zoekend als op de voorganger.
Duidelijk is echter meteen dat Cloud Boat geen enkele behoefte voelt om geluid en methode van het debuut te kopiëren. Composities veel verder gevuld, een bredere inzet van geluid en meer ruimte voor het gitaarwerk van Sam Ricketts, is dit welhaast een progrock benadering van de postdubstep waar het tweetal op bouwde bij Book Of Hours. Een verschil dat gedeeltelijk te verklaren uit de aanpak; het debuut was een album grotendeels uit huisnijverheid ontstaan, voor Model Of You had het duo en ware studio ter beschikking en de hulp van een producer. Dat geeft meer mogelijkheden en van die mogelijkheden is optimaal gebruik gemaakt.
Het geluid is meer gelaagd, een betere mix tussen de elektronica en gitaren, de zanglijnen meer opgenomen in het totaal pallet met als eindresultaat een perfecte balans tussen dreiging, droom en angst. De perfecte soundtrack voor Doctor Sleep, het boek dat momenteel in mijn tas meereist. De mystieke van Cloud Boat sluit in perfectie aan bij de duistere wereld die Stephen King in dit – en eigenlijk al zijn werk – creëert. Zelfs wanneer er niets gebeurt, brandt er angst onder elke zin van de thrillerkoning. Zo ook in Model Of You, zoals in bijvoorbeeld het magistrale All Of My Years waar de stilte er voor zorgt dat de opvolgende slepende gitaren extra slijpen of in het afsluitende epos Hallow.
Met ruim zeven minuten sowieso het langste werk dat het duo tot op heden heeft gemaakt, maar in die ruim zeven minuten ook het beste dat het tweetal tot nu heeft gemaakt. Elektronica die het escapisme dat de rave brengt laat raken met de stilte en de bollende bassen uit de (post)dubstep, gitaar die hintend aan Sigur Ros je over dat escapisme heen laten vliegen in een lange zweefvlucht, een kleine sprankje hoopgevend in een verder intrieste wereld. Platen van het jaar bestaan niet, niemand hoort alles en dus altijd te weinig omdat te kunnen bepalen, maar dat Model Of You door meer mensen mag worden gehoord, lijkt me niet meer dan duidelijk.
