Misschien begint het een beetje oud nieuws te worden. Maar afgelopen week werden de Grammy’s weer uitgereikt. En zoals het bij een serieuze award ceremonie, hoort was er ook dit jaar weer genoeg opschudding. Zo is het wel duidelijk dat Taylor Swift Pharrell kon verbijsteren, moest Kanye weer even zijn gezicht laten zien en werden er weer flink wat gouden beeldjes uitgedeeld. De jurken waren weer extravagant en een outsider won de Grammy voor het beste album van het jaar. Alles lijkt wel in muziekland, maar er hangt iets in de lucht dat niet helemaal in orde lijkt.
De Grammy’s zijn ooit in 1959 in het leven geroepen als tegenhanger van de Tony en de Oscar, en als excuus om mensen van de walk of fame te houden. Terwijl er bedacht werd wie recht zou hebben op een ster werd het duidelijk dat er genoeg mensen waren die aan de top stonden, maar net tekort kwamen om voor altijd op een bruine tegel in de grond te worden verankerd. Als troostprijs werden er aan die artiesten Grammy’s uitgedeeld, om toch een teken van waardering te kunnen geven. Hoewel dat erg nobel lijkt, zit er zoals altijd een gedachte achter. Deze jaarlijkse parade van de muziekindustrie, is voor diezelfde sector de ultieme kans om zijn artiesten nog even goed in het zonnetje te zetten. Dit alles begint bij het schimmige selectieproces.
Platenmaatschappijen en gewone luisteraars mogen de National Academy of Recording Arts and Sciences (NARAS) een paar maanden voor de daadwerkelijke uitreiking laten weten welke platen zij graag zouden willen nomineren, waardoor een gigantische lijst ontstaat. Hoeveel mensen daadwerkelijk een inzending sturen is niet duidelijk, en met welk motief de inzendingen opgestuurd worden is ook niet helder. Deze lijst gaat vervolgens naar een comité van 150 wijze mensen die bepalen welke werken geschikt zijn, en voor welke categorie (dit kunnen ook meerdere categorieën zijn).
Verrassend genoeg bestaat dit panel van 150 man uit leden die werkzaam zijn in de muziekindustrie, en zo dus dicht bij de bron zitten. De lijst die daar uitkomt gaat naar alle leden van de NARAS die allemaal in de vier hoofdvelden een winnaar aan mogen wijzen, alsmede de winnaars van negen andere categorieën die ze zelf mogen kiezen. De vijf acts met de meeste stemmen worden definitief genomineerd. Wederom is het niet duidelijk wie deze leden zijn, en om welk aantal het precies gaat. Maar er worden ongeveer 6000 leden bij de NARAS geschat.
De schimmigheid stopt daar echter niet. Vervolgens mogen de leden van The Recording Academy in de vier hoofdvelden en acht andere categorieën de winnaars kiezen, die uiteindelijk op de avond zelf het beeldje in ontvangst mogen nemen. NARAS leden worden aangemoedigd om ook te stemmen, maar dit is geen vereiste en meestal zijn er weinig stemmen van deze groep in de beslissende fase. Overigens worden er geen fysieke werken van genomineerde artiesten naar de stemmers gestuurd, waardoor het dus zou kunnen dat mensen moeten stemmen op een categorie of artiest waar ze niets vanaf weten, of nog nooit van gehoord hebben.
Doordat er geen openheid over de demografische gegevens van de stemmers wordt gegeven, is er veel kritiek op het proces dat de Grammy’s al sinds jaar en dag gebruiken. Een van de meest gehoorde kritische noten is dat er alleen maar grote acts met de prijzen weglopen, en dat nieuwe muziek die niet bij de grote labels ondergebracht is, geen kans maakt. Wat mij vooral boeit is de schimmigheid rondom het hele selectieproces. Zoals altijd bij dit soort evenementen is er een achterliggende gedachte die sterk aanwezig is. Eigenlijk zitten we naar een toneelstukje te kijken, en maken we ons er nog druk over ook. Ik heb altijd gezegd dat een Grammy winnen mijn ultieme doel is, maar daar begin ik nu toch echt aan te twijfelen. Hoewel ik misschien nooit in de buurt zal komen, neem ik genoegen met de bierdouche die bij de popprijs hoort.
Voor alle mensen die zeggen dat Beyoncé had moeten winnen omdat ze een completere artiest is (meer sales, impact, hits op YouTube, video’s etc) dan Beck wil ik graag het volgende citeren uit het Rules and Regulations-boek van The Grammy’s: “In both voting rounds, Academy members are required to vote based upon quality alone, and not to be influenced by sales, chart performance, personal friendships, regional preferences or company loyalty. The acceptance of gifts is prohibited. Members are urged to vote in a manner that preserves the integrity of the academy.” Toch bijzonder dat iemand die zijn hele album zelf schrijft, inspeelt en produceert bijna het onderspit delft tegen een artiest die vijf schrijvers nodig heeft voor Who Run The World. Gun het hem, Beyoncé wint vast toch nog wel een keer.
