Ze is nét 23 en heeft na drie EP’s eindelijk haar eerste plaat uit. De Engelse Marika Hackman laat met deze plaat een eigen stijl zien. Abstracte grungefolk, noemt ze het. “Ik wil een pionier zijn in een nieuwe stijl.”
“Ik was drie toen ik voor het eerst pianoles kreeg. Toen ik een jaar of vijf was, begon ik met liedjes schrijven op de piano. Niet echt goed, maar blijkbaar is het toch altijd een soort natuurlijk instinct geweest om te componeren. Op mijn dertiende of veertiende leerde ik mezelf gitaar spelen, pas toen ben ik begonnen met echt hele nummers schrijven. Daarna werd ik een stuk serieuzer.”
“De piano was niet mijn eigen keuze om te leren spelen, ik wilde ook nooit oefenen. Ik vind het ook een moeilijk instrument, ik kan geen noten lezen en speel meestal puur op het gehoor. Dan is het moeilijk aan te leren en dat was frustrerend. Daarom ben ik eerst gaan drummen en daarna basgitaar gaan spelen, dat vond ik veel leuker, het was veel natuurlijker. Maar als het aankomt op nummers schrijven, is de gitaar het beste instrument om dat mee te doen. Ik heb een gitaar gepakt en ben het mezelf aan gaan leren.” In feite kan Hackman met gemak een eenmansband vormen. “Dat doe ik ook als ik opneem, op de plaat speel ik alles zelf.”
“Thuis hadden we altijd veel muziek aan, veel klassiek. Dat heeft natuurlijk ook met de pianolessen te maken. Klassiek vond ik fantastisch toen ik klein was, dat inspireerde me. Toen ik ouder werd, ben ik me meer gaan interesseren in bands als The Shins, Warpaint, Fleet Foxes, Bon Iver, zij hebben me wel echt geïnspireerd mijn eigen dingen te schrijven toen ik een jaar of vijftien was.”
“Ik denk dat mijn muziek het best te beschrijven is als grungefolk. Abstracte grungefolk. Ik kan het niet echt in een genre plaatsen omdat het telkens zo verandert. Daarom noem ik het abstracte grungefolk, we zien vanzelf wel of dat werkt. Ik wil graag anders zijn, ik wil iets nieuws creëren. Een pionier in een nieuwe stijl zijn. Misschien kan ik dat bereiken,” ze verbetert zichzelf: “Ik hoop dat ik dat kan bereiken. Je weet het nooit tot mensen je het vertellen. Volgens mij doe ik wel iets nieuws. Mensen herkennen zowel mijn muzikale stijl als mijn zangstijl wel.”
Hackman speelde vroeger in een bandje met Cara Delevingne, tegenwoordig topmodel voor onder andere Victoria’s Secret en Burberry. Een groot misverstand is dat ze samen modellenwerk deden. “Ik heb ooit een video gedaan voor Burberry. Daarin speelde ik gitaar en zong ik. Het is een misverstand dat ik model was. Ik ben nooit model geweest, ik ben veel te ongemakkelijk voor de camera. Het zou mijn ergste nachtmerrie zijn.” Een samenwerking met Delevingne hoeven we op korte termijn niet te verwachten. “Vooralsnog focus ik me vooral op mijn eigen muziek en is Cara ook druk met haar carrière.”
Terwijl al Hackman’s vrienden na de middelbare school naar de universiteit gaan, besluit zij dat niet te doen en zich te focussen op haar muziek. “Dat was doodeng, ik was de enige die niet naar de universiteit ging. Ik ben weer bij mijn ouders gaan wonen, wat misschien nog wel enger was. Alsof ik weer een kind was. Alsof ik een stap terug deed. Maar uiteindelijk ging het lopen en is de weg naar de plek waar ik nu ben heel natuurlijk en geleidelijk gegaan.”
“Ik ben op zoek gegaan naar mensen waar ik mee wilde werken, en mensen die met mij wilden werken. Zo kom je tot verschillende samenwerkingen met labels, boekers en managers. De mensen met wie ik werk hebben me enorm veel vrijheid gegeven. Ik heb complete creatieve controle. Niemand komt de studio in om me te vertellen hoe ik een nummer moet schrijven. Wat video’s betreft is budget de enige grens die ik heb. Buiten dat ben ik helemaal vrij om te maken wat ik wil. Net als wat ik draag, het klinkt als iets kleins, maar het is wel belangrijk om dat zelf te kunnen bepalen. Die complete creatieve controle is denk ik erg belangrijk in deze tijd. Ik ben blij dat ik die heb.”
We Slept At Last is 16 februari verschenen. Zaterdag 25 april staat Marika Hackman tijdens London Calling in Paradiso.
