Pater Frans van der Lugt is dood. Vanmorgen werd hij door gewapende mannen uit zijn huis gesleurd die hem later twee kogels door het hoofd schoten. Volgens de gouverneur van de provincie Homs, Talal al-Barazi, zijn de daders strijders van het extremistische al-Nusrafront. Het zijn de droge harde feiten. En alleen al die woorden zijn pijnlijk genoeg. Maar wat ik zo vrees is wat nu gaat volgen.
Eerst zullen de paterfans hun bedroefdheid massaal uiten. Frans Timmersmans schreef al op Facebook (het nieuwe nationale condoleanceregister naar het schijnt): “Pater Frans verdient onze dankbaarheid en respect.” Mark Rutte zal zijn medeleven ook nog wel betuigen, er zullen mooie In Memoriams in de kranten verschijnen, een oude documentaire over de Jezuïet zal op tv worden herhaald.
Helaas kun je er donder op zeggen dat na die loftuitingen de cynische berichten komen.
Ja, hallo, had die man er niet ook een beetje om gevraagd?
Hij weigerde zelf na het uitbreken van de burgeroorlog de stad te verlaten.
Is het niet overdreven om een oude koppige kerel opeens tot martelaar te kronen?
Wie op één been probeert hinkelen over een draad die tussen twee wolkenkrabbers is gespannen, loopt het risico te pletter te vallen. Is wat Van der Lugt deed niet net zoiets?
Ja, dat is wellicht net zoiets. En natuurlijk ook weer helemaal niet. Van der Lugt bleef niet in Homs omdat hij een thrillseeker was. Van der Lugt liep gevaar omdat hij ervan overtuigd was dat hij het goede deed. Hij vond dat hij niet kon en mocht vertrekken. En dat hij aandacht moest blijven vragen voor Syrië. In januari nog deed hij een noodoproep vanwege de hongersnood: “Wij houden van het leven, we willen niet verdrinken in de zee van pijn en dood.”
Kun je zo iemand verwijten dat hij welbewust zonder reddingsvest zwom?
Ik vind van niet, maar ik houd mijn hart vast. Natuurlijk, kritische kanttekeningen mogen worden gemaakt, maar als deze pater straks niet alleen vermoord is door Syrische rebellen maar daarna nog een keer wordt afgemaakt door Nederlandse ‘Eigen schuld, dikke bult’-roepers, lijkt me dat dubbel zo pijnlijk.
Maar misschien ben ik zelf cynisch en houdt het zure deel van het land zijn mond. Cynisch zijn over cynici. Ik zou willen dat deze gedachtes niet eens in me opkwamen.
Dat kwamen ze bij Van der Lugt zeker niet. “Ik blijf bij mijn mensen,” zei hij terwijl de stad bloedrood kleurde. “Ik ben de herder van mijn schapen.”
De herder is verdronken.
Meer lezen van Roos Schlikker? Neem een abonnement.
