Gisteren was het, behalve pleinrevolutie in Egypte en paleisrevolutie in België, de dag van Heleen Mees. De “powerfeministe” was opgepakt voor stalking. Al snel ging de discussie erover in hoeverre het een “gewone” uit de hand gelopen affaire was of echt stalken. Daarna kwam de volgende discussie op gang, namelijk of je stalkgedrag bij vrouwen en mannen anders beoordeelt. En ja, ik deed dat. En met mij velen. En dat is fout.
Zelf zei ik gisteren het volgende erover op twitter:
Dat hele #meesgate is ideaal trololol-materiaal, maar uiteindelijk lijkt het me niets meer dan een treurige afloop van een liefdesaffaire
— Huub Bellemakers (@HuubBellemakers) July 3, 2013
Daar valt nog steeds wat voor te zeggen. Het is een ingewikkelde kwestie, met een buitenechtelijke affaire, een man die belangen te verdedigen heeft. Als je ook nog eens kijkt hoeveel je gemiddeld met een geliefde/scharrel/ex/aanstaande-ex communiceert tegenwoordig, doet een aantal van 1000 mails niet meteen superbuitensporig aan. En naaktfoto’s ook niet. Snapchat is uitgevonden voor het doorsturen van naaktfoto’s. Bovendien is Heleen Mees nog niet veroordeeld, nog slechts in voorarrest. Maar ook dan is het wel een rare reactie om het meteen te bagatelliseren.
Stalken is verkeerd. Heel verkeerd. Stalken is niet gewoon vervelend, maar vaak bedreigend en daarom ook strafbaar. Mensen die gestalkt worden, politici, schrijvers, of eigenlijk iedereen die wel eens z’n kop boven het maaiveld steekt loopt de kans niet meer veilig over straat te kunnen, niet meer normaal te kunnen mailen of twitteren. Sterker nog, ik ken mensen die zijn gestalkt of nog worden en die gaan er soms bijna aan onderdoor. Dan is het vreemd om zo’n ernstige beschuldiging af te doen als “een treurige liefdesaffaire”. Zeker als je daarna ook nog leest dat Mees (voorheen Nijkamp) al eerder stalkergedrag vertoonde.
Ik denk dat er een grote hoeveelheid seksisme bij komt kijken. Dat is ironisch in het licht van Heleen Mees, maar het is wel waar. Op de een of andere manier ga je ervan uit dat vrouwen eerder slachtoffer dan dader zijn in zulke zaken. Als je vindt, zoals elk normaal 21e eeuws mens, dat vrouwen gelijkwaardig zijn aan mannen, hoor je eigenlijk ook te accepteren dat vrouwen tot net zo veel slechts in staat zijn als mannen. Ja, mannen plegen wel veel meer misdaden dan vrouwen, maar dat betekent niet dat vrouwen per definitie wat onschuldiger zijn.
Je denkt onwillekeurig wel zo. Bij een lerares die het met een 15-jarige doet denk je als man ergens “geil, daar fantaseerde ik vroeger ook over”, als een leraar een 15-jarig meisje neukt denk je: “vieze verkrachter”. Erkend bonafide geëmancipeerde vrouwen zonder tuinbroek, zoals Femke Halsema en Margriet van der Linden, sprongen gisteren in de bres voor Heleen Mees. Zij waren, zo gok ik, niet hypocriet, maar maakten gisteren eerder eenzelfde soort fout.
Eigenlijk is de emancipatie pas echt af als je mannelijk en vrouwelijk crimineel gedrag hetzelfde beoordeelt. Dat je weliswaar prima kan zeggen “nog niet veroordeeld” of “ook heel zielig voor de verdachte, want dan ben je ziek in je hoofd”, maar dat je dat gelijkelijk bij mannen en vrouwen doet. De vraag is of dat mogelijk is, want gelijkwaardig is niet gelijk natuurlijk en die verschillen tellen waarschijnlijk altijd mee in je beoordeling. Maar het is wel iets om naar te streven. Juist voor goedbedoelende progressieven zoals ondergetekende.
Huub Bellemakers is nog nooit gestalkt en hoopt dat zo te houden.
